Indische Onze Vader - 2017
Foto's -> Gebeurtenissen -> Herdenkingen
(Foto Amstelveenweb.com - 2017)
Singer/songwriter Rianne van Dam, zong in 2017 tijdens de Indiëherdenking het 'Indische Onze Vader'
Singer/songwriter Rianne van Dam, zong in 2017 tijdens de Indiëherdenking het 'Indische Onze Vader'
De oorsprong van het Indische Onze Vader
De oorsprong van 'Het 'Indische Onze Vader' staat beschreven op de website van de Indiëherdenking.nl. Een jong meisje leerde het 'Onze Vader' zingen op de kloosterschool van de zusters Ursulinen in Batavia. Toen in de oorlog heeft de Kempeitai (憲兵隊, 'Military Police Corps' de Japanse militaire en geheime politie de vrouwen en kinderen in verschillende kampen in Nederlands-Indië vastgehouden. Zij zong iedere avond om zes uur dit gebed. Andere gevangenen die na hun verhoor door de Kempeitai weer terug mochten keren naar hun gevangenkamp, zongen dit lied voor hun lotgenoten. Onder deze moeilijke en mensonwaardige omstandigheden heeft dit lied veel gevangenen hoop en troost gebracht en daardoor kreeg het gezongen gebed in de oorlog een zeer speciale bekendheid.
Klik op de link om naar het gezongen : Indische Onze Vader te luisteren.
Toen Vrouwenkoor Malle Babbe dit lied, gearrangeerd door koorlid Mary Dijkstra, in 2006 zong tijdens de jaarlijkse herdenking van 15 augustus 1945 bij het monument in Den Haag, kwamen er vele verzoeken om dit lied op CD uit te brengen. De componist van de oorspronkelijke melodie is onbekend.
Nederlandse tekst:
Onze Vader die in de hemelen zijt
Uw naam worde geheiligd
Uw Koninkrijk kome
Uw wil geschiede gelijk in de hemel als ook op de aarde
Geef ons heden ons dagelijks brood
en vergeef ons onze schulden
gelijk ook wij vergeven aan onze schuldenaren
En leid ons niet in verzoeking
maar verlos ons van de Boze
Want van U is het Koninkrijk, en de kracht, en
de heerlijkheid, tot in eeuwigheid
Amen.
Indonesische tekst:
Bapa kami yang di sorga
dikuduskanlah nama-Mu
Datanglah kerajaan-Mu, jadilah kehendak-Mu,
di bumi seperti di sorga
Berikanlah kami pada hari ini makanan kami yang secukupnya
dan ampunilah kesalahan kami seperti kamipun mengampuni
orang yang bersalah kepada kami
Dan janganlah membawa kami ke dalam pencobaan
tetapi lepaskanlah kami dari pada yang jahat
Karena Engkaulah yang empunya Kerajaan
dan kuasa dan kemuliaan sampai selama-lamanya
Amin.
(Bron Huygens.knaw.nl - 2017)
Helen Constantia Colijn (1920 - 2006), publiciste, gaf mondiale bekendheid aan de Japanse interneringskampen en de muziek die daar ontstond. De foto is omstreeks eind jaren 1930 gemaakt
De Kracht van het lied
Op 7 maart 1942 zaten Helen Colijn, haar twee zusjes Antoinette en Alette samen met hun vader Anton Colijn op de boot Poelau Bras. De moeder van de drie, Aaltje Colijn, was door de Japanners op Java opgepakt. De boot zat propvol met evacu?s van het eiland Java, de boot was op weg naar Australi? toen het werd aangevallen door Japanse bommenwerpers. De boot zonk, Helen en haar zusjes spoelde samen op een vlot aan op Sumatra. Aangespoeld op Sumatra kwamen Helen en haar zusjes na een lange tocht over het strand hun vader tegen. Vlak na de hereniging werden ze opgepakt door de Japanners, Anton Colijn werd naar een mannenkamp gestuurd, Helen en haar zusjes naar een vrouwenkamp. Helen, Antoinette en Alette (respectievelijk 21, 20 en 16 jaar oud) werden eerst naar een huizenkamp in Palembang vervoerd. De meiden werden uiteindelijk, in de drie en een half jaar, dat zij in kampen vastzaten, vier keer verplaatst. Ze zaten in twee verschillende kampen in Palembang, daarna in een kamp in Muntok en als laatst in een kamp in Belalau. De kampen waren onderverdeeld op nationaliteiten. Je had Nederlands, Australische en Britse groepen. Door de erbarmelijke omstandigheden in de kampen begonnen de ge?nterneerden een stemmenorkest te vormen, de gezongen teksten waren door Norah Chambers en Margaret Dryburgh onthouden en opgeschreven. Luisterend naar de liederen fantaseerden iedere ge?nterneerde, ofwel van vrijheid, ofwel over familieleden die men kwijt was geraakt. Uit de liederen haalde de ge?nterneerden de kracht om door te gaan en niet op te geven. In de kampen werden de mensen wel op de hoogte gesteld als er een familielid was overleden, ook al waren die berichten jaren oud. Helen en haar zusjes werd, meer dan een jaar na het overlijden van hun vader (11-03-1945), verteld dat hun vader was overleden. Toen de Japanners de oorlog verloren hadden, kwamen de geallieerden de ge?nterneerden uit hun kampen halen. Helen en haar zusjes werden naar Singapore gebracht, om daar uiteindelijk hun moeder weer zien. Helen, Antoinette, Alette en hun moeder vlogen daarna naar California om daar te gaan wonen.
Het verhaal van de kracht van een lied
'De kracht van een lied' is de titel van het boek over de jaren, die de zussen Colijn in een kamp doorbrengen. Na een mislukte vluchtpoging aan het begin van de Tweede Wereldoorlog komen de jonge vrouwen in een Japans interneringskamp op Sumatra. Er is altijd te weinig eten en er heersen allerlei ziektes. Het kamp wordt steeds voller, een plekje voor zichzelf hebben de vrouwen bijna niet. Ze moeten hard werken. Dit alles veroorzaakt veel spanningen en ruzies. Toch proberen ze het gewone leven zoveel mogelijk voort te zetten. De kinderen krijgen les, er komt een kampkrant en ook de rituelen van thuis worden in ere gehouden. Iedere ochtend zingen ze het Onze Vader. Dat geeft hoop en troost om de vaak lange uren van het app?l vol te houden. Norah Chambers en Margaret Dryburgh zijn zeer muzikaal. Ze dirigeren de koortjes die zijn opgericht en componeren een kamplied: The Captives Hymne: Song of Survival. In de woorden klinkt de hoop door op verzoening tussen de volken. De hymne is vooral een geloofslied. Nu nog wordt de tekst doorgegeven aan ernstig zieke mensen. Om hen te bemoedigen. Het dagelijks leven wordt steeds zwaarder, vooral als de vrouwen moeten verhuizen naar een ander kamp. Een steeds kleinere groep moet het werk doen. Toch zien ze kans om een 'stemmenorkest' op te richten. Norah en Margaret noteren op snippertjes papier muziek die bestemd is voor een orkest en maken er arrangementen van voor vierstemmig koor. Dertig vrouwen gebruiken hun stem als instrument en geven concerten. Bach, Chopin, Beethoven en andere composities staan op het programma. Het is of er stemmen uit de hemel klinken. Zelfs de bewakers blijven ontroerd stilstaan. De muziek wordt een middel om te overleven. Door het zingen voelen de vrouwen zich even vrij.
(Bron Nora Valk - 2017)
Helen Colijn in april 2005 tijdens een concert van een vocale orkest uit Well (Limburg) in Heino in de provincie Overijssel
De zussen Colijn overleven de kampen. Hun moeder komt ook terug, vader is tijdens de oorlog overleden. Via oma Colijn in Nederland komen ze in de Verenigde Staten in California terecht. Daar bouwen ze een nieuw leven op. Ze gaan studeren, trouwen en krijgen een gezin. Ze zijn hun vader nog altijd dankbaar voor ??n van zijn vele wijze raadgevingen: wordt niet bitter, want dat vernietigt je van binnen. Het was zijn laatste geschenk. De vodjes papier met de muziek zijn bewaard gebleven. De muziek is weer gaan leven door het boek van Helen Colijn. Het vrouwenkoor Malle Babbe heeft een aantal liederen op CD gezet. Meer informatie vindt u op de website van het Vrouwenkoor Malle Babbe. Het boek van Helen Colijn is via deze site te bestellen. Een opname van the Captives Hymne is hier ook te horen. Op You Tube staan meer geluidsopnames van dit lied.
Bekijk de trailer van Paradise Road.
Met het Historical Research Program Japan and the Netherlands I is geprobeerd om een zo breed mogelijk publiek, met name in Japan, te informeren over de ervaringen van Nederlanders tijdens de Japanse bezetting van Nederlands-Indi?. Kijk hiervoor op de website van Historical Research Program.
De oorsprong van 'Het 'Indische Onze Vader' staat beschreven op de website van de Indiëherdenking.nl. Een jong meisje leerde het 'Onze Vader' zingen op de kloosterschool van de zusters Ursulinen in Batavia. Toen in de oorlog heeft de Kempeitai (憲兵隊, 'Military Police Corps' de Japanse militaire en geheime politie de vrouwen en kinderen in verschillende kampen in Nederlands-Indië vastgehouden. Zij zong iedere avond om zes uur dit gebed. Andere gevangenen die na hun verhoor door de Kempeitai weer terug mochten keren naar hun gevangenkamp, zongen dit lied voor hun lotgenoten. Onder deze moeilijke en mensonwaardige omstandigheden heeft dit lied veel gevangenen hoop en troost gebracht en daardoor kreeg het gezongen gebed in de oorlog een zeer speciale bekendheid.
Klik op de link om naar het gezongen : Indische Onze Vader te luisteren.
Toen Vrouwenkoor Malle Babbe dit lied, gearrangeerd door koorlid Mary Dijkstra, in 2006 zong tijdens de jaarlijkse herdenking van 15 augustus 1945 bij het monument in Den Haag, kwamen er vele verzoeken om dit lied op CD uit te brengen. De componist van de oorspronkelijke melodie is onbekend.
Nederlandse tekst:
Onze Vader die in de hemelen zijt
Uw naam worde geheiligd
Uw Koninkrijk kome
Uw wil geschiede gelijk in de hemel als ook op de aarde
Geef ons heden ons dagelijks brood
en vergeef ons onze schulden
gelijk ook wij vergeven aan onze schuldenaren
En leid ons niet in verzoeking
maar verlos ons van de Boze
Want van U is het Koninkrijk, en de kracht, en
de heerlijkheid, tot in eeuwigheid
Amen.
Indonesische tekst:
Bapa kami yang di sorga
dikuduskanlah nama-Mu
Datanglah kerajaan-Mu, jadilah kehendak-Mu,
di bumi seperti di sorga
Berikanlah kami pada hari ini makanan kami yang secukupnya
dan ampunilah kesalahan kami seperti kamipun mengampuni
orang yang bersalah kepada kami
Dan janganlah membawa kami ke dalam pencobaan
tetapi lepaskanlah kami dari pada yang jahat
Karena Engkaulah yang empunya Kerajaan
dan kuasa dan kemuliaan sampai selama-lamanya
Amin.
(Bron Huygens.knaw.nl - 2017)
Helen Constantia Colijn (1920 - 2006), publiciste, gaf mondiale bekendheid aan de Japanse interneringskampen en de muziek die daar ontstond. De foto is omstreeks eind jaren 1930 gemaakt
De Kracht van het lied
Op 7 maart 1942 zaten Helen Colijn, haar twee zusjes Antoinette en Alette samen met hun vader Anton Colijn op de boot Poelau Bras. De moeder van de drie, Aaltje Colijn, was door de Japanners op Java opgepakt. De boot zat propvol met evacu?s van het eiland Java, de boot was op weg naar Australi? toen het werd aangevallen door Japanse bommenwerpers. De boot zonk, Helen en haar zusjes spoelde samen op een vlot aan op Sumatra. Aangespoeld op Sumatra kwamen Helen en haar zusjes na een lange tocht over het strand hun vader tegen. Vlak na de hereniging werden ze opgepakt door de Japanners, Anton Colijn werd naar een mannenkamp gestuurd, Helen en haar zusjes naar een vrouwenkamp. Helen, Antoinette en Alette (respectievelijk 21, 20 en 16 jaar oud) werden eerst naar een huizenkamp in Palembang vervoerd. De meiden werden uiteindelijk, in de drie en een half jaar, dat zij in kampen vastzaten, vier keer verplaatst. Ze zaten in twee verschillende kampen in Palembang, daarna in een kamp in Muntok en als laatst in een kamp in Belalau. De kampen waren onderverdeeld op nationaliteiten. Je had Nederlands, Australische en Britse groepen. Door de erbarmelijke omstandigheden in de kampen begonnen de ge?nterneerden een stemmenorkest te vormen, de gezongen teksten waren door Norah Chambers en Margaret Dryburgh onthouden en opgeschreven. Luisterend naar de liederen fantaseerden iedere ge?nterneerde, ofwel van vrijheid, ofwel over familieleden die men kwijt was geraakt. Uit de liederen haalde de ge?nterneerden de kracht om door te gaan en niet op te geven. In de kampen werden de mensen wel op de hoogte gesteld als er een familielid was overleden, ook al waren die berichten jaren oud. Helen en haar zusjes werd, meer dan een jaar na het overlijden van hun vader (11-03-1945), verteld dat hun vader was overleden. Toen de Japanners de oorlog verloren hadden, kwamen de geallieerden de ge?nterneerden uit hun kampen halen. Helen en haar zusjes werden naar Singapore gebracht, om daar uiteindelijk hun moeder weer zien. Helen, Antoinette, Alette en hun moeder vlogen daarna naar California om daar te gaan wonen.
Het verhaal van de kracht van een lied
'De kracht van een lied' is de titel van het boek over de jaren, die de zussen Colijn in een kamp doorbrengen. Na een mislukte vluchtpoging aan het begin van de Tweede Wereldoorlog komen de jonge vrouwen in een Japans interneringskamp op Sumatra. Er is altijd te weinig eten en er heersen allerlei ziektes. Het kamp wordt steeds voller, een plekje voor zichzelf hebben de vrouwen bijna niet. Ze moeten hard werken. Dit alles veroorzaakt veel spanningen en ruzies. Toch proberen ze het gewone leven zoveel mogelijk voort te zetten. De kinderen krijgen les, er komt een kampkrant en ook de rituelen van thuis worden in ere gehouden. Iedere ochtend zingen ze het Onze Vader. Dat geeft hoop en troost om de vaak lange uren van het app?l vol te houden. Norah Chambers en Margaret Dryburgh zijn zeer muzikaal. Ze dirigeren de koortjes die zijn opgericht en componeren een kamplied: The Captives Hymne: Song of Survival. In de woorden klinkt de hoop door op verzoening tussen de volken. De hymne is vooral een geloofslied. Nu nog wordt de tekst doorgegeven aan ernstig zieke mensen. Om hen te bemoedigen. Het dagelijks leven wordt steeds zwaarder, vooral als de vrouwen moeten verhuizen naar een ander kamp. Een steeds kleinere groep moet het werk doen. Toch zien ze kans om een 'stemmenorkest' op te richten. Norah en Margaret noteren op snippertjes papier muziek die bestemd is voor een orkest en maken er arrangementen van voor vierstemmig koor. Dertig vrouwen gebruiken hun stem als instrument en geven concerten. Bach, Chopin, Beethoven en andere composities staan op het programma. Het is of er stemmen uit de hemel klinken. Zelfs de bewakers blijven ontroerd stilstaan. De muziek wordt een middel om te overleven. Door het zingen voelen de vrouwen zich even vrij.
(Bron Nora Valk - 2017)
Helen Colijn in april 2005 tijdens een concert van een vocale orkest uit Well (Limburg) in Heino in de provincie Overijssel
De zussen Colijn overleven de kampen. Hun moeder komt ook terug, vader is tijdens de oorlog overleden. Via oma Colijn in Nederland komen ze in de Verenigde Staten in California terecht. Daar bouwen ze een nieuw leven op. Ze gaan studeren, trouwen en krijgen een gezin. Ze zijn hun vader nog altijd dankbaar voor ??n van zijn vele wijze raadgevingen: wordt niet bitter, want dat vernietigt je van binnen. Het was zijn laatste geschenk. De vodjes papier met de muziek zijn bewaard gebleven. De muziek is weer gaan leven door het boek van Helen Colijn. Het vrouwenkoor Malle Babbe heeft een aantal liederen op CD gezet. Meer informatie vindt u op de website van het Vrouwenkoor Malle Babbe. Het boek van Helen Colijn is via deze site te bestellen. Een opname van the Captives Hymne is hier ook te horen. Op You Tube staan meer geluidsopnames van dit lied.
Bekijk de trailer van Paradise Road.
Met het Historical Research Program Japan and the Netherlands I is geprobeerd om een zo breed mogelijk publiek, met name in Japan, te informeren over de ervaringen van Nederlanders tijdens de Japanse bezetting van Nederlands-Indi?. Kijk hiervoor op de website van Historical Research Program.
