74 jaar na de atoombom op Nagasaki

De stad Nagasaki (Japans: 長崎市 wat 'lange kaap' betekent) is de hoofdstad en de grootste stad van Nagasaki Prefectuur op het eiland Kyushu in Japan. De stad had een van de grootste zeehavens in Zuid-Japan en was van groot belang in oorlogstijd vanwege haar brede industriële activiteit, waaronder de productie van munitie, schepen, militair materieel en ander oorlogsmateriaal. De vier grootste bedrijven in de stad waren Mitsubishi Shipyards, Electrical Shipyards, Arms Plant, en Steel and Arms Works, die ongeveer 90% van de beroepsbevolking van de stad in dienst hadden en goed waren voor 90% van de industrie van de stad. Hoewel Nagasaki een belangrijke industriële stad was, was het moeilijk om 's nachts met de AN/APQ-13 radar te lokaliseren, omdat de geografie het moeilijk maakte om Nagasaki te vinden.

In tegenstelling tot de andere doelsteden was Nagasaki niet verboden terrein voor bommenwerpers door de richtlijn van de gezamenlijke stafchefs van 3 juli 1945 en werd Nagasaki vijf keer op kleine schaal gebombardeerd. Tijdens een van deze invallen op 1 augustus werden een aantal conventionele hoog explosieve bommen op de stad gedropt. Enkele raakten de scheepswerven en havengebieden in het zuidwesten van de stad en verschillende raakten de Mitsubishi Steel and Arms Works. Begin augustus 1945 werd de stad verdedigd door het 134e Luchtvaartregiment van de 4de Luchtvaart Divisie met vier batterijen van 7 cm (2,8 in) luchtafweergeschut en twee zoeklichtbatterijen.

In tegenstelling tot Hiroshima waren bijna alle gebouwen van ouderwetse Japanse makelij, bestaande uit houten of vakwerkgebouwen met houten wanden (met of zonder pleisterwerk) en pannendaken. Veel van de kleinere industrieën en bedrijven waren ook gevestigd in gebouwen van hout of andere materialen die niet ontworpen waren om explosies te weerstaan. Nagasaki mocht jarenlang groeien zonder zich te houden aan een vastomlijnd bestemmingsplan voor de stad; er werden woningen naast fabrieksgebouwen en zo dicht mogelijk bij elkaar in de hele industriële vallei gebouwd. Op de dag van de bombardementen bevonden zich naar schatting 263.000 mensen in Nagasaki, waaronder 240.000 Japanse inwoners, 10.000 Koreaanse inwoners, 2.500 gerekruteerde Koreaanse arbeiders, 9.000 Japanse soldaten, 600 gerekruteerde Chinese arbeiders en 400 geallieerde krijgsgevangenen in een kamp ten noorden van Nagasaki.

(Bron Wikipedia - 2019)

De Bockscar en zijn bemanning, die de Fat Man atoombom op Nagasaki lieten vallen. De Boeing B-29 crew foto genomen op 11 augustus 1945, twee dagen na de Nagasaki missie. (U.S. Air Force foto). Bockscar, B-29-36-MO 44-27297, Victor nummer 77, was een van de 15 Silverplate B-29's die gebruikt werden door het 393d Bombardment Squadron van de 509th Composite Group.Na de oorlog keerde Bockscar in november 1945 terug naar de Verenigde Staten

De verantwoordelijkheid voor de timing van de tweede bomaanslag werd gedelegeerd aan Tibbets. Gepland voor 11 augustus tegen Kokura, werd de aanval twee dagen eerder verplaatst om een periode van vijf dagen van slecht weer te vermijden, die op 10 augustus zou beginnen. Drie bomvoorbereidingen waren naar Tinian getransporteerd, met de labels F-31, F-32 en F-33 aan de buitenkant. Op 8 augustus werd een generale repetitie bij Tinian uitgevoerd door Sweeney met Bockscar als drop-vliegtuig. De assemblage F-33 werd besteed aan het testen van de onderdelen en F-31 werd aangewezen voor de 9 augustus missie.

Om 03:49 uur in de ochtend van 9 augustus 1945 droeg Bockscar, gevlogen door de bemanning van Sweeney, Fat Man, met Kokura als primair doelwit en Nagasaki als secundair doelwit. Het missieplan voor de tweede aanval was vrijwel identiek aan dat van de Hiroshima missie, met twee B-29's die een uur vooruit vlogen als verkenners en twee extra B-29's in Sweeney's vlucht voor instrumentatie en fotografische ondersteuning van de missie. Sweeney vertrok met zijn wapen al bewapend maar met de elektrische veiligheidsplugjes nog steeds ingeschakeld.



Tijdens de pre-flight inspectie van Bockscar heeft de boordwerktuigkundige Sweeney laten weten dat een niet werkende brandstofpomp het onmogelijk maakte om 640 US gallons (2.400 liter) brandstof te gebruiken die in een reservetank werd vervoerd. Deze brandstof zou nog steeds helemaal naar Japan en terug moeten worden vervoerd, waardoor nog meer brandstof zou worden verbruikt. Het vervangen van de pomp zou uren duren; het verplaatsen van de Fat Man naar een ander vliegtuig zou net zo lang kunnen duren en was ook gevaarlijk, omdat de bom levend was. Tibbets en Sweeney kozen er daarom voor om Bockscar de missie voort te laten zetten.

Hoewel de bom krachtiger was dan de bom die op Hiroshima werd gebruikt, werden de gevolgen ervan beperkt door de hellingen in de smalle Urakamivallei. Van de 7.500 Japanse werknemers die in de Mitsubishi munitiefabriek werkten, waaronder "gemobiliseerde" studenten en reguliere arbeiders, werden er 6.200 gedood. Ongeveer 17.000-22.000 anderen die in andere oorlogsfabrieken en fabrieken in de stad werkten, stierven ook. 215] De schattingen voor de onmiddellijke dood van de slachtoffers lopen sterk uiteen, variërend van 22.000 tot 75.000. Minstens 35.000-40.000 mensen kwamen om het leven en 60.000 anderen raakten gewond. In de dagen en maanden na de ontploffing stierven er meer mensen door hun verwondingen. Door de aanwezigheid van buitenlandse arbeiders zonder papieren en een aantal militairen op doorreis zijn er grote verschillen in de schattingen van het totale aantal doden tegen het einde van 1945; een bereik van 39.000 tot 80.000 kan gevonden worden in verschillende studies.

In tegenstelling tot Hiroshima's militaire dodental, werden er slechts 150 Japanse soldaten gedood, waaronder 36 van het 134e AAA Regiment van de 4e AAA Divisie.Minstens acht geallieerde krijgsgevangenen (krijgsgevangenen) stierven door de bombardementen en misschien wel dertien zijn er wel overleden. De acht bevestigde doden waren onder andere een Britse krijgsgevangene, korporaal Ronald Shaw, en zeven Nederlandse krijgsgevangenen. Eén Amerikaanse krijgsgevangene, Joe Kieyoomia, was in Nagasaki op het moment van de bombardementen, maar overleefde het, naar verluidt omdat hij door de betonnen muren van zijn cel afgeschermd was geweest van de gevolgen van de bom. Er waren 24 Australische krijgsgevangenen in Nagasaki, die allen het overleefden.


(Bron Wikipedia - 2019)

Luchtfoto van Nagasaki voor en na de bombardementen in augustus 1945

De straal van totale vernietiging was ongeveer 1,6 km, gevolgd door branden in het noordelijke deel van de stad tot 3,2 km ten zuiden van de bom. Ongeveer 58% van de Mitsubishi Wapenfabriek was beschadigd, en ongeveer 78% van de Mitsubishi Wapenfabriek was beschadigd. De Mitsubishi Elektriciteitsfabriek leed slechts 10% structurele schade omdat het zich op de grens van de belangrijkste vernietigingszone bevond. Het Nagasaki Arsenaal werd tijdens de ontploffing vernietigd. Hoewel veel branden na de bombardementen eveneens verbrand werden, in tegenstelling tot Hiroshima waar voldoende brandstofdichtheid beschikbaar was, ontwikkelde zich in Nagasaki geen brandstorm omdat de beschadigde gebieden niet genoeg brandstof leverden om het fenomeen te veroorzaken. In plaats daarvan duwde de toenmalige omgevingswind de branduitbreiding langs de vallei.

Tot 9 augustus bleef de Japanse oorlogsraad vasthouden aan de vier voorwaarden voor overgave. Het volledige kabinet kwam op 9 augustus om 14.30 uur bijeen en bracht het grootste deel van de dag door met het bespreken van de overgave. Anami gaf toe dat de overwinning onwaarschijnlijk was, maar pleitte voor voortzetting van de oorlog. De bijeenkomst eindigde om 17.30 uur, zonder dat er een besluit werd genomen. Suzuki ging naar het paleis om verslag uit te brengen over de uitkomst van de bijeenkomst, waar hij een ontmoeting had met Kōichi Kido, de Lord Keeper of the Privy Seal of Japan. Kido deelde hem mee dat de keizer ermee had ingestemd een keizerlijke conferentie te houden en gaf een sterke aanwijzing dat de keizer zou instemmen met de overgave van de kokutai (国体, 'nationale instantie/staatsstructuur').), op voorwaarde dat de kokutai behouden zouden blijven. Een tweede kabinetsvergadering werd om 18.00 uur gehouden. Slechts vier ministers steunden Anami's standpunt om zich aan de vier voorwaarden te houden, maar omdat de kabinetsbesluiten unaniem moesten zijn, werd er geen besluit genomen voordat het om 22:00 uur eindigde.