Ankie Werner-Vos is overleden

Op 3 december 2012 is in Amstelveen Ankie Werner-Vos, voorzitter van de Stichting Herdenking Gevallenen en Slachtoffers in Nederlands-Indië en Ridder in de Orde van Oranje-Nassau, na een korte, ernstige ziekte overleden.

Zij heeft sinds 2005 als secretaris  en sinds begin dit jaar als voorzitter van de jaarlijkse herdenking op 14 augustus bij het Indië Monument in het C.P. Broersepark te Amstelveen, steeds een duidelijke koers aangegeven. Zij was al bezig met de voorbereidingen voor de herdenking in 2013. Zij is 62 jaar geworden.

Ankie Werner was een markante persoonlijkheid, gehecht aan het besef, dat herdenken van het oorlogsverleden wezenlijk bijdraagt aan het besef van vrede nu, zich uitstrekkend naar de toekomst. Koersvast gaf zij op haar eigen zorgvuldige en liefdevolle wijze leiding aan de stichting, die niet alleen de jaarlijkse Indië-herdenking in Amstelveen verzorgt.

(Foto Amstelveenweb.com - 2012)

Mevrouw Ankie Werner-Vos, de voorzitter van de Stichting Herdenking Gevallenen en Slachtoffers in Nederlands- Indië was de eerste spreker tijdens de 67ste Indië -herdenking in Amstelveen op 14 augustus 2012

Ook het monument  ‘Gordel van Smaragd’ , gewijd met aarde ingevlogen uit Indonesië, op het asstrooiveld van begraafplaats Zorgvlied, werd door haar enorme inzet gerealiseerd. Het monument markeert het asstrooiveld, dat speciaal is aangelegd voor mensen die zich door geboorte, afkomst of gevoel verbonden weten met Nederlands-Indië en met Indonesië. 

Haar uitgebreide kontakten in de lokale en nationale sfeer kwamen niet alleen de Nederlands-Indische gemeenschap, maar de gehele gemeenschap ten goede. Respect voor herkomst, historisch besef en vrijheid in saamhorigheid zette zij gedreven op de kaart. Naast haar jarenlange gemeenteraadslidmaatschap in Amstelveen toonde een eveneens jarenlange inzet als penningmeester van de Stichting Gastdocenten WO II, Zuidoost Azië haar groot gevoel voor gemeenschapszin.



Vrijheid

Vooruitzien was haar eigen. "Thuis bestond er bij velen van ons een stille afspraak: de ouders spraken niet over het kamp en wij kinderen, wij vroegen er niet naar. En heel Nederland deed daar op zijn eigen wijze aan mee. Ook nu nog. In het geschiedenisonderwijs met als minimum eis de officieel vastgestelde “Canon van de Nederlandse geschiedenis”, wordt niets verteld over de kamp- en bersiaptijd, de 40.000 doden, de 130.000 mensen in jarenlange opsluiting gevangen en de 300.000 ontheemde repatrianten die zeker niet met open armen hier in Nederland ontvangen werden.

Hoe leg je dan nog uit aan die 1,5 miljoen nazaten met Nederlands-Indische roots, dat het abnormale, zoals oorlog, wreedheid en onvrijheid, de werkelijkheid, het normale leven van alledag, voor hun ouders, grootouders en familie toen was geworden?

En helemaal, hoe verwacht je, dat kinderen zonder familie met een oorlogsverleden het begrip “vrijheid doorgeven” nog begrijpen?  Vrijheid geef je door. Maar dat kan pas, als je begrijpt wat leven in onvrijheid betekent. Voor jezelf, voor hen die je dierbaar zijn, en voor volgende generaties, die nu al heel lang in vrijheid leven.”  Ankie Werner belichaamde de woorden op het prachtige Indië Monument in het C.P. Broersepark:

“EEN SPIEGEL, HET VERLEDEN, DE TOEKOMST, WEERSPIEGELING.

WIJ WAREN ER, WIJ ZIJN HIER, HEDEN, TEZAMEN BIJEEN.”