De christelijke feestdag Pinksteren 2024

Pinksteren (van het Griekse ‘vijftigste dag’) is een christelijk feest. De inhoud van het feest is het zenden van de Geest van God naar de discipelen van Jezus en zijn blijvende aanwezigheid in de kerk. Iconografisch wordt Pinksteren ook wel de zending van de Heilige Geest of de uitstorting van de Heilige Geest genoemd.

Pinksterzondag is de 50ste dag van Pasen, d.w.z. 49 dagen na Paaszondag, en ligt tussen 10 mei (vroegste datum) en 13 juni (laatste datum). In 2024 valt Pinksteren op zondag 19 mei. In het Nieuwe Testament zeggen de Handelingen van de Apostelen dat de Heilige Geest op de apostelen en discipelen neerdaalde toen ze in Jeruzalem bijeen waren voor het Joodse feest van Sjavoeot (τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς 'de dag van de vijftigste') (Handelingen 2: 1-41 EU). In de christelijke traditie wordt deze datum ook opgevat als de stichting van de kerk.

Het feest van Pinksteren wordt drie keer genoemd in het Nieuwe Testament. Behalve Handelingen hfst. 2 is het Joodse wekenfeest tweemaal een afspraak in de reisplannen van Paulus: hij wil tot Pinksteren in Efeze blijven (1 Kor. 16.8 EU), en indien mogelijk met Pinksteren in Jeruzalem aankomen (Handelingen 20.16 EU).

(Bron Wikipedia - 2024)

Het getijdenboek van de hertog van Berry (Frans: Les Très Riches Heures du Duc de Berry of kortweg Très Riches Heures) is het beroemdste geïllustreerde manuscript uit de 15de eeuw
Het tweede hoofdstuk van Handelingen is van groot belang bij de conceptie van het Lucaanse historische werk: In het eerste deel, het Evangelie van Lucas, begint de publieke activiteit van Jezus van Nazareth met de Heilige Geest die op hem neerdaalt “zichtbaar in de vorm van een duif” (Lucas 3 .22 EU). Het tweede deel, de Handelingen van de Apostelen, begint dienovereenkomstig met de neerdaling van de Heilige Geest op de apostelen, ook waarneembaar voor de zintuigen. De Verrezene had hen hier al op voorbereid (Handelingen 1:4–5 EU, Handelingen 1:8 EU).

Volgens Alfons Weiser Rooms-katholieke theoloog begint het met bijzondere ervaringen met glossolalie in de vroegchristelijke gemeenschap in Jeruzalem. Ze werden op zo’n manier verteld dat de theofanie-motieven van de Sinaï-traditie weerkaatsten. De vroegchristelijke interpretatie van Ps 68.19 EU is te zien in Efeziërs 4.7-8 EU. Dienovereenkomstig is het de verheven Christus die de discipelen de gaven van de Heilige Geest geeft, inclusief glossolalie (spreken in tongen). Luke nam deze mondelinge verhalen en styliseerde ze. Een belangrijke interventie was de transformatie van de glossolalie-traditie in een wonder van vreemde talen, dat kennis aantoonde van een lijst van volkeren uit de oude geografie. Dit creëert een uniek verslag in het hele Nieuwe Testament dat de Heilige Geest op een specifieke datum en plaats met buitengewone begeleidingen op de apostelen neerdaalde en dat het effect, het wonder in de vreemde taal, werd gezien door mensen uit verschillende landen.

In tegenstelling tot Kerstmis en Pasen maakt Pinksteren in westerse landen nauwelijks deel uit van de burgerlijke religie. Vertegenwoordigers van de kerk bekritiseren de onwetendheid van delen van de samenleving over hun christelijke wortels, terwijl het alleen maar een kwestie is van het vieren van een festival zonder de betekenis en inhoud ervan te kennen. Voor een groot deel van de bevolking worden de Pinksterdagen gekenmerkt door reis- en vakantieactiviteiten.

De kerken spannen zich daarom in om Pinksteren te profileren als de “geboortedag van de kerk” en zich te richten op de eigen huisstijl. Critici vrezen dat Pinksteren opnieuw zal worden geïnterpreteerd als een christelijk ideeënfeest. In christelijke charismatische kringen speelt de Nieuwtestamentische Pinkstergebeurtenis een belangrijke rol. Vooral de Pinksterbeweging legt de nadruk op de persoonlijke beleving van het werk van de Heilige Geest.