Protonentherapie vergunningen in Nederland

Protonentherapie is een nieuwe vorm van radiotherapie die gebruikt kan worden in de behandeling van specifieke vormen van kanker. In Nederland bestaan nu nog geen faciliteiten om protonentherapie aan te bieden.

De nieuwe Regeling protonentherapie maakt de verlening van maximaal vier vergunningen mogelijk, op grond van de Wet op bijzondere medische verrichtingen, voor protonentherapie met een behandelcapaciteit van in totaal 2200 patiënten.

(Bron Wikipedia - 2013)

Bestraling van nasofarynxcarcinoom (kanker van de neus- en keelholten) door foton (röntgen) therapie (links) en protonentherapie (rechts)

Er is ruimte voor één aanbieder in het noorden van Nederland, twee in de Randstad en één in het zuiden. De vergunningprocedure staat alleen open voor Universitair Medische Centra (UMC’s), of instellingen die een samenwerkingsverband hebben met een UMC. Vergunningen kunnen tot 30 augustus 2013 worden aangevraagd, waarna deze getoetst zullen worden.

Alleen indien aan alle voorwaarden wordt voldaan zal de vergunning verleend worden. De Regeling protonentherapie met de daarbij horende vergunningsvoorwaarden zal op korte termijn in de Staatscourant gepubliceerd worden.

Protonentherapie?

Protonentherapie (ook wel bekend als protontherapie, of proton radiotherapie) is een vorm van externe radiotherapie, waarbij kwaadaardige nieuwvormingen (kanker) in het lichaam met behulp van ioniserende straling bestreden worden. Radiotherapie vormt samen met chirurgie en chemotherapie de drie pijlers voor de behandeling van patiënten met kanker.

Het effect van radiotherapie berust op het verschil in gevoeligheid voor straling tussen gezond weefsel en kankerweefsel. Protonentherapie en conventionele vormen van radiotherapie verschillen in het type straling dat gebruikt wordt om het kankerweefsel te vernietigen.

Tijdens de behandeling wordt een deeltjesversneller gebruikt om op de tumor te richten met een straal van protonen. De geladen deeltjes beschadigen het DNA van cellen. Kankercellen zijn bijzonder kwetsbaar voor aanvallen op DNA vanwege hun hoge mate van verdeeldheid en hun verminderd vermogen om DNA-schade te herstellen.